PROLOG

Zapadał już zmrok. Ciemne chmury zakryły całe niebo, a wszędzie panowały egipskie ciemności, które przebijały tylko w niektórych miejscach słabe światła latarni. Miasto o tej porze opustoszało. Na ulicy nie widać było żadnej żywej duszy.

Jenny skręciła w wąską uliczkę Roolmendy, którędy zawsze wracała do swojego domu na skróty. Rzadko spotykała tu innych przechodniów, ale o tej porze było jej to bardzo na rękę. Dzięki temu czuła się pewniej i bezpieczniej.

Nagle poczuła czyjąś obecność. Niepewnie odwróciła się i rozejrzała. Nikogo nie zauważyła. Wyciągnęła swe szczupłe, zgrabne rączki ukryte w krótkich, za nadgarstki, białych rękawiczkach. Podniosła przednią część swojej lawendowej sukni z satyny, złapała dwa jej skrawki i ruszyła dalej, przyspieszając kroku.

Niespodziewanie podszedł do niej jakiś człowiek w żebraczych ubraniach. Jenifer wzdrygnęła się, widząc jego poszarpane, brudne i cuchnące łachy. Odruchowo cofnęła się o krok.

– Zaczekaj. – Usłyszała męski, lecz dość słaby głos. A więc to był jakiś starzec. Zatrzymała się i spojrzała z lekką obawą na nieznajomego. Nie widziała jego twarzy, gdyż na głowę zaciągnięty miał ogromny, czarny kaptur.

– Czy my się znamy, Waćpanie? – zapytała dziewczyna, oburzona jego brakiem kultury.

Człowiek ten zaczął grzebać w swoim podartym płaszczu, w poszukiwaniu jakiegoś przedmiotu. Wreszcie znalazł to, czego szukał. Jen skrzywiła się. Szmaty, które zakrywały ową rzecz były, podobnie jak jego ubrania, brudne. Starzec najwyraźniej nie zwrócił uwagi na kwaśną minę panienki, tylko wyciągnął do niej rękę z zawiniątkiem.

– Weź to – powiedział takim tonem, jakby podarował jej prezent na urodziny.

Jenny pokręciła głową, odtrącając podarunek.

– Pan wybaczy, ale nie mogę tego wziąć. Nie znam Waćpana – dodała, usiłując odejść.

Staruszek zatrzymał ją, łapiąc dziewczynę za ramię. Posłusznie zawróciła.

– To ważne – mówił tak przekonany o swojej racji, że Jennifer mu uwierzyła i zgodziła się go wysłuchać. – W końcu wszystkiego się dowiesz, poznasz prawdę. Czeka cię ważna misja, do której zaprasza cię twoje przeznaczenie. - Nachylił się do niej, ciągnąc dalej już szeptem – Wierzę w ciebie. Jesteś wyjątkowa i będziesz musiała wiele poświęcić. Od ciebie wszystko zależy. – Rozejrzał się raz jeszcze, po czym kontynuował przemowę – Musisz wiedzieć, że to, co właśnie ci daję, jest bardzo ważne. Pilnuj go bacznie, nie pozwól, by wpadło w niepowołane ręce. Już niedługo nadejdzie twój czas. Pamiętaj.

Jenny wytrzeszczyła oczy. Wariat, pomyślała. Nie miała siły się z nim spierać, więc dała za wygraną. Przyjęła tajemnicze zawiniątko ze starych, pomarszczonych dłoni staruszka. Przypadkowo rękaw dziwaka się podniósł, ukazując długą linię ciągnącą się prawie że od łokcia, niemal do środka jego dłoni. Dziewczyna skrzywiła się, uświadamiając sobie, że to blizna. Odwróciła wzrok. Skupiła swą uwagę na podarowanym przedmiocie. Odczuwała dziwne mrowienie w miejscu, gdzie jej palce zaciskały materiał. Było w tym coś magnetycznego, a jednocześnie przerażającego. Tak jakby coś ją przywoływało do siebie. Jakby to było najlepsze, co mogła zrobić.

Jakby to było jej dane.

Uniosła wystraszone oczy, ale starca nigdzie nie dostrzegła. Tak, jak nagle się zjawił, tak też zniknął.

Cześć wszystkim!
A więc znów zaczynam od początku. Mam nadzieję, że ostatni raz... :) Rozdział pierwszy powinien się pojawić zaraz po powitaniu Nowego Roku, więc możecie już śmiało go oczekiwać. :D
Do następnego!